Mucize
- Palacio
- 26 Mar 2016
- 2 dakikada okunur

Kitap yüzünde çok ciddi bir fiziksel sorun olan bir çocuk hakkında...
Açıkçası ben çok daha derin bir kitap beklemiştim, edebi bir yanı yok kitabın bunu biliyordum ama en azından olayların bu kadar hafif olmasını beklemiyordum. Bu kitap kötü demek değil elbette sadece benim beklentilerimi karşılamadı. Bana kalırsa kitapda ki boyutta fiziksel rahatsızlığa sahip olan bir çocuk çok çok çok daha büyük sıkıntılara maruz kalabilir, hatta kalır. August'un en şanslı tarafı ailesi kesinlikle, böyle bir aileye sahip olmak normal durumdaki çocuklar için bile zor bence ve ailesi açısından bir sıkıntı olmaması olayları onun açısından ciddi biçimde kolaylaştırıyor bana göre.
August'un en büyük sıkıntısı ise sürekli ona bakılması ve hakkında konuşulması. Bu ne yazık ki bugün sadece fiziksel rahatsızlara sahip olan değil çeşitli engel sahibi insanlara da yapılıyor. Çok sevdiğim yakınlarımdan biri fiziksel ve kısmi olarak da zihinsel engelli beni ona davranışım dolayısı ile(onunla şakalaşmam espri yapmam ve diğer arkadaşlarıma nasılsam ona da öyle davranmam ile) diğerlerine nazaran daha arkadaşı olarak görüyor ve arada tabiri caizse içini açıyor, ''Neden bana bakıyorlar hep'' diyor NEDEN? Sonra iki damla gözyaşı döküyor. Ben neyi nasıl açıklayabilirim nasıl gönlünü alabilirim... Küçükleri anlamak mümkün bir yere kadar. Lütfen rica ediyorum böyle insanlara çok merak etseniz bile dönüp bakmayın! Onlarda normal birer insan sadece birkaç engelleri var yaratık değiller ya! Hele bir de canavar görmüşçesine kaçanlar var ki onları anlamak hiç de mümkün değil! Bugüne kadar kaç insanın engelli biri tarafından öldürüldüğünü duydunuz? Hele ki ailesi yanlarında olduğu zaman asla ama asla size zarar verecek değiller!
Okurken, çocukluğumda okulumda ki bir çocuğu hatırladım, yüzü tamamiyle yanmıştı ve çok ciddi anlamda kötü gözüküyordu. Bir çocuk için Dünya'nın sınırları yoktur, yani hayaletler de gerçek olabilir, periler de. O çocuğu ilk gördüğümde çok korktuğumu hatırlıyorum kaba davranmadım asla zaten yanına yaklaşamayacak kadar çok korkuyordum. Daha sonra annem bana, korkmamı gerektiren bir durum olmadığını o çocuğun sadece çok talihsiz bir kaza geçirdiğini söylemişti. Ve onun için gerçekten üzülmüştüm. Yani çocukların bu gibi durumlarda çekinip korkmalarının doğal olduğunu düşünüyorum. Olması gereken bizim onlara yol göstermemiz ve bu durumu izah etmemiz. Yahut ilk önce büyüklere mi bu konuda eğitim vermeliyiz!
Ama yine de kitapta ki Julian (ve ailesini) boğmak istemedim değil :D
Comentários